Beni hayatta tutanların belki de en önemlisi keşfetme heyecanı. “Ar-Ge mühendisi olsan iyi olurmuş” demişti Nurhayatçığım. Önceleri makineler, araçlar, uzay, evren, her türlü bilinmeyendi beni heyecanlandıran. Büyüdükçe yeni duygular keşfetmenin coşkusunu fark ettim.

Ne sonsuz duygu var yaşayabileceğimiz, adı olmayan, ada ihtiyacı olmayan… Sürekli yeni duygular bulup seviniyorum. Belki de şimdiye kadar dinlemediğim yüreğimin sesini duyuyorum. Kalbimi açtım evrene… Şahane duygularla doldurdu içimi.

Büyümenin keyfine varıyorum. Demek doğruymuş, 35-40 kendini keşfetmeye başladığın yaşlarmış. Keşfettikçe şaşıyorum kendime, neler varmış içimde. Hayat bu yüzden sürüyor işte…

Havalar soğudukça neşeleniyorum. Tamamen delirdim mi acaba? Böyle delilik daim olsun.

Hep sıkılmak, hep daralmak, hep olumsuzluğun içinde boğulmak pompalanıyor. Biraz da neşe pompalasak, bu karanlığı dağıtamasak da iyi hissedip sevinebiliriz.

Derin nefes alıp gökyüzünü görmenin hazzını yaşamak, bir an…

Neşeyi çağırın, hemen geliyor.

güneşsiz, puslu günler. yine de içimde patlayan güneşler… neyin sevinci olduğunu bilmeye ihtiyacı olmayan kıpırtılar.

gözlerimde çakan şimşekler, yağmursuz, duru… ışık ışık gözlerim, kime ışıldadığını sorgulamayan…

tanımsızlığın özgürlüğünde yaşayan anlar, insanlar, rüzgârlar, kokular, sıcaklık, serinlik, pus-suz…