Bedri Rahmi Eyüboğlu’nu balıklarıyla sevdim. Bedri Rahmi Koyu’ndaki (Fethiye) kayaya işlediği bu balığı da görme şansım oldu. Daha da çok sevdim onu. 101. Yıl Sergisi‘ni duyunca çok sevindim. Deniz’le birlikte heyecanla gittik Arete Sanat Galerisi’ne. Kendimize yazma üzerine basılmış balıklarından aldık.

Sergi, 1920’lerden başlıyor, 1970’lere kadar geliyor. Her on yılda kendini nasıl yenilediğini, aynı zamanda yüreğini nasıl koruduğunu gördük. Resimlerinin yanı sıra seramik ve tahta çalışmalarından birkaç örnek de var.

Seviyorsanız gidip yaşayın onu… Balıklarından da alın ki neşe getirsin size ve denizin kokusunu…

Geçenlerde Blogcu Anne yazdı: “Çocuklarımın herhangi bir yeri -kolu, bacağı, yanağı…- kazara ağzımın 10 santim yakınına gelirse öpmeden duramıyorum”.

Aynı annem! Demek ki bu bir anne refleksi. Kolunu uzatırsın çeşmeye, “hop” öpücük! Yanından geçersin “hop muck”! Gelen topa vuran sporcu gibi…

Bu anne milletinin en sevdiğim hareketlerinden biridir bu. Hem şaşırır hem de annenin “kuzusu” gibi hissedersin kendini, ne güzel!

Bu sonbaharın adındaki son mu bizi yıldıran? Korkuyla dolduran, kış korkusuyla. Korumaya aldıran bedeni ve ruhu…

Her algıya ne kadar hızlı tepki veriyoruz ve ne kadar çok şey algılıyoruz. Baş etmek kolay değil, at bilinçaltına. Sonra da silmek için uğraş rüyalarda.

Sistem kendini yeniliyor.