Teknoloji o kadar ilerledi ki bizim yaşamımız da değişti. Tıpkı insanlar gibi kartondan binalar yaptık. Kibrit kutusu büyüklüğünde dairelerde yaşamaya başladık. Ben her sabah, asansör dolu olduğundan, 23. kattaki dairemden koşarak iniyor, otobüsüme yetişiyorum. Mesai saatlerinde bindiğim için biraz kalabalık oluyor, cama yapışmak zorunda kalıyorum ama problem değil. Ne de olsa yapışmaya alışkınım.

Ofisime gidince bir çırpıda yavru tırtıllardan oluşan kahvaltımı ediyor, işimin başına geçiyorum. Benim işim sayılarla. Yeni doğumlar mı var, mevcut kolonilerin sayısı artacak mı, yoksa ölümlerle vatandaş eksi hanesi mi kabardı? Bir de trafik kazalarında kırılıp doğmaya fırsat bulamadan yok olan yumurtacıklar var. Onları nötr sütununa işliyorum. İşte böyle bütün gün toplayıp çarpıyorum, çıkarıp bölüyorum. 1, 3, 7, 10, 100, 1.000… Bulduğum sonuçları not ediyorum. Saatim dolduğunda girerken olduğu gibi x-ray cihazından geçip durağıma koşuyorum.

Geçen akşam reklamlarda görmüştüm. Böcek mucitler, son model q-5 yapay kanatları piyasaya sürecekmiş. Bunun için epey para biriktirmem gerek ama olsun. O zaman toplu taşımlarda sıkışmaktan kurtulurum. Belki de bankadan kredi çekerim. M-M bankasının, bireysel tüketim kredilerinde faizleri yüzde 3’e kadar indirdiğini duymuştum.

Bugün yine kendimi eve dar attım. Mikrodalgada ısıttığım sinek kanatlarını televizyonun karşısında yerken dinlenmenin tadını çıkarmaya çalıştım. Sevdiğim dizi “Böcekgiller” başladı. Böceksavarla püskürtülmüş gibi kabuk üstü yatıp altı bacağımı havaya dikerek, baygın baygın izledim. Reklam arasında kendime kahve yaptım. İçemeden uyumuşum.

Uyandığımda eğlence programları başlamıştı. Sıkılıp kapattım, internette gezineyim dedim. Birisi “it’s raining, it’s raining!!! ” diye durum güncellemesi yapmış, fakat ülke genelinde henüz alarm verilmemiş. Cama koştum, hakikaten pis pis yağıyor. Tüm kalbimle uzun sürmemesini diledim. İleri teknoloji de olsa kartondan bir böcek kentte kuvvetli yağmur felaket demekti!

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi öykülerinden.