İzmir’in kimsesiz bir yerleşim yerine, daha ışıltılı gösteriyorum şimdi kendimi. Ben milyarlarcadan biri… Kim miyim? Anlatayım; o gece oldu Zeus, ölümlü bir kadından doğan oğlu Herakles’i gizlice Hera’nın göğsüne koydu. Bebek Herakles, Hera’nın sütünü içip ölümsüz olacaktı, ama mitos bu ya, Hera gece uyandı ve tanımadığı bir bebeği emzirdiğini görünce Herakles’i fırlatıp attı! İçmesi gereken süt ise gökyüzüne aktı, aktı. Sizse bana “süt yolu” dediniz.

200 milyarı bulan yıldız çocuklarımı, zorunlu eğitimde olan hayatın çaylaklarına sunuyorum bu gece. Güçlü olması gerektiği için ya da öyle emredildiği için “Güçlü insan nasıl davranır?” sorusunun cevabını kendi kendine öğrenen, ciğerleri sökülürcesine ağlayıp kahkahaları ardına dizen; bir süredir birlikte anlar, anılar paylaşan ve uzun yıllar ayrılmayacak olan delikanlılar. Deliler! Kanlılar! Daha yolun başı, canlılar!

Sönük ama parlak olma durumumun tek ışık kaynağı olduğu bu gecede, özledikleri çocukluklarına dönüyorlar ki aslında son çocukluğu yaşayanlar da onlar! Tozu dumandan ayırt ettirmeyen, zillere uzun uzun basıp semtin tüm yaraları azlarını, yaramazlarını hayata katanlar…

Saklanıyorlar. Belki salt oyuna dâhil olmak gayeleri, belki de saklanması gereken işler yapmak…

O gece uyku tulumlarına girdiklerinde kendilerini tırtıla benzettiklerini bir tek ben biliyorum. Görseniz hepsi birbirinden masum, fakat yukardan, üzgünüm çok yukardan!

Sonra her zaman yaşadığım sancılardan birini yaşıyorum.

Dokuz ay, iki yüz yetmiş gün, altı bin dört yüz seksen saat verebileceği her şeyi bebeğine vermiş anne adayının doğumda bebeğini kaybetmesi gibi! Milyar milyar var olan çocuklarımdan birini sancılar içinde kaybediyorum. Yeryüzünden beni görenler, içlerinden dilek tutuyor! Yanındakini sarsıp “Bak, yıldız kayıyor!” diyor.

Işıltımı en iyi yansıtan, gruptaki en çaylak ve en beyazın babası ise o gece kayan çocuğuma eşlik ediyor.

Gaye’nin notu: yazı çizi atölyesi ürünlerinden.