Depremin ertesi günü umut verici bir haber aldık. Rock müzisyenleri birleşip konser yapmayı planlıyordu. Çok hızlı hareket ettiler, hemen duyurdular konseri: Van İçin Rock. Twitter ve Facebook sayfalarını derhal oluşturup an be an bilgilendirdiler bizi. Gidemeyeceksek bile bilet almamızı istediler ve böylece 12.500 bilet hızla tükendi.

Konsere binlerce kişi katılırken binlercesi de Dream TV’nin canlı yayını sayesinde ekrana kilitlendi. İzlerken her an o kadar gurur duydum ki katılan 41 müzisyen ve rock grubuyla (isimleri aşağıdaki afişte)… Barış, kardeşlik ve dayanışma mesajlarıyla hak edenlere en iyi cevabı verdiler her biri. İşte onlardan ikisi:

“Silahlar sussun, kahrolsun faşizm, yaşasın halkların kardeşliği!” Marsis

İçim susmuştu ya, bugün konuşmaya başladı. Bu karmaşada, bu acı deryasında bana umut veren insanlar var. Van depreminde enkaz altında kalan, yaralanan, evi sokağa dönüşen insanlar için “insanca” çaba sarf edenler var.

Ceketini çıkarıp koliye ekleyen taksi şoförleri var. Bir anda organize olup, herkesi yönlendirip birbirini destekleyen Yalnız Değilsin Van ve Van’la Dayanışma var. Can kurtaran AKUT var. Sosyal medya aracılığıyla ihtiyaçları ortaya koyup yardımı organize eden kitle örgütleri, sendikalar, odalar, partiler var. Evindeki dolapları boşaltıp yollayan anneler var. Bazıları sosyal medya baskısıyla da olsa elini taşın altına koyan üreticiler var.

Ya diğerleri? Onları anmayarak yok sayıyorum. “Onlar aslında yoklar.”

Öyle yorgun, öyle suskun ki içim… Yaşama dair kelimeler sessiz, kifayetsiz*…

Savaş, kan, deprem… Hep savaş, hep ölüm isteyenler ve istemeyen bir avuç ben…

* Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel / Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu / Bu derde düşmeden önce Orhan Veli Kanık