“Eyvallah!” demiştim. Pek çok anlamı barındıran sözcüklerdendi. Bu kez “mana” diyorum. Anlam mı mana mı derseniz “Aynı ama başka” derim. Mananın söylenişinde bile farklı bir “mana” var, sondaki –a’nın incelişi katıyor belki de bu derinliği…

Mananın da eyvallah gibi “sufice” bir yanı var. “Mana âlemi” deyince engin bir inanç, huzur evreni canlanıyor gönlümüzde. Anlamın derin olanı mı desek ona, ne desek?

Gönül gibi zengin, gönülle bütünleşen bir ifade mana. Tek bir sözcükten ziyade ifade demeyi hak ediyor.

Eski bir şarkıda ne güzel bulur yerini: “Manada güzel, ruhta güzel, tende güzelsin.”

“Manalı bir gülüş” neler çağrıştırır… Aşkı, hüznü, inceden alayı belki…

Yüklediğimiz anlamlardan ibaretse hayat, mana bunun kanıtı. Bir kelimeye yüklüyoruz hayatın bütün anlamını. Kendi yarattığımız ve inandığımız…

Manalı olsun bakışın, bakan bir daha baksın gözlerine, gözlerinde görsün o anlatılmazı…