Madagaskar Penguenleri‘ni seviyorum. Beni çok güldürüyorlar. Neşeliler, komikler, zekiler, deliler, sevecenler…

Hepsini ayrı ayrı seviyorum. Skipper akıllı, mantıklı, yaratıcı ve karizmatik bir lider. Rico, karikatür karakteri gibi, komik ve çatlak. Kowalski, zekâ küpü bilim pengueni, deli mucit. Private çok sevimli, merhametli, yumuşak kalpli, duygusal, grubun şirini.

Geçenlerde bir oyuncak geçti elime. Trenin içinden çıkıyorlardı. Çok basitti ama çok sevdim onu. Maalesef bulamadım, küçük arkadaşım bana vermek istedi ama kıyamadım ona. İzleyerek avunuyorum.

Çizgi filmsiz geçmesin ömrünüz.

Severek izlediğim Edebiyat Haber‘in Yayın Yönetmeni Emrah Polat’ın sorularını yanıtladım.

Aslı yazmış, sabah ilk iş okudum: “Bu aralar yazarken başıma gelen bir durum var, sizinle de paylaşmak istedim. Daha farklı bir üslup kullanmayı planlarken her defasında hikayeler ve/veya karakterler kendi seslerini belirliyor. Kendi kendilerine konuşmaya başlıyorlar, ben de o şekilde devam ediyorum.”

Ne güzel! Kelimelerin kendiliğinden özgürce akıp gidivermesi… Yazan için en değerlisi bu. Düşünmeden yazabilmek, akışa bırakmak…

Aslı, daha kontrollü olmanın gerekip gerekmediğini soruyor. Kontrol, yazanı yorar, kelimelerini kısıtlar, karakterlerini hapseder. Zaten akışın içinde gizlidir kontrol, akışa varırken düşünceler birikir, elekten geçer ve özgür kelimelere yol verir.  Bırakın kaleminiz yolunu bulsun…