İnsan ne garip… Aynı anda neşe ve hüznü hissedebiliyor. Bir an hüzün öne geçiyor, bir an neşe… Bu dalgalanmadan ibaret işte hayat!

Sadece denize bakmak, gökyüzüyle bir olduğunu görmek, mavide kaybolmak… Her şeyi geçirebilir, herkesi iyileştirebilir. Denizin hayali bile uykunu kaçırıp neşenin öne geçmesini sağlayabilir.

Bulutsuzluk Özlemi’nin “Tepedeki Çimenlik“te söylediği gibi:

Tepedeki çimenlikten seyreylemek şu âlemi / Küçülmüş ufacık olmuş insanların âlemi / Bir buluta tutunup bir kuşun kanadına takılmak / Vazgeçmek birdenbire her şeyden vazgeçmek / Sadece gökyüzü / Sadece deniz / Sadece sen ve ben / Sadece sevgi / Hepsi bu

Şu zamanla paralel gitme meselesini çözen var mı? Ben daha çözemedim. Bazen yakalıyorum aynı anda ilerlemeyi, ama bazen. Sistem dizimimde de çıktı. Zaman deli gibi koşuyor. Bense ondan hızlı koşmaya çalışıyorum. (Dizimde “zaman”ı canlandıran arkadaşıma bin selam!)

Ne komik, değil mi? Bize dayatılan bu zamanla yarışmayı nasıl da benimsiyoruz. Her şey, hemen şimdi olsun. Tabii… Oysa şu doğal akışa bir bırakabilsek kendimizi… Bazen bırakabiliyorum, suyla bir olmak, onunla akmak, “damlalarda yüzmek gibisi yok”. (Şebnem Ferah’a da bin selam!) Devamı