“Kaç kere söyleyeceğim, geç geliyorsan sessiz gir içeri!”
“Sen de bilerek salonda yatıyorsun, rahatsız oluyorsan odanda yat.”
“Biraz dikkat etsen ölür müsün?”
“Biraz anlayışlı olsan ölür müsün?”
“Ben mi anlayışsızım?”
“Hoşgörü abidesi olduğun söylenemez.”
Devamı
“Ayna benim en iyi arkadaşım,
çünkü ağladığımda asla gülmez.”
Charlie Chaplin
Eve kadar kendini zor tutmuştu. Anahtarı kilitte döndürdüğü an sicim gibi göz yaşları yanaklarından süzülmeye başladı. İçeri girdi, topuğuyla kapıyı arkasından kapattı. Soğuk çeliğe sırtını yaslamasa düşecekti. Bacaklarının gövdesini taşıyacak gücü kalmamıştı. Boğazından yukarı çıkmaya çalışan hıçkırıkları artık engelleyemiyordu. Askısı, göğüs kafesinin içine geçmişçesine çöken omuzlarından kayan çanta, zemine çarptı; içindekileri kusar gibi yere boşalttı.
Devamı
Onunla ilk o kafede buluşmuştu. Savaş boyunca şehre haber yapmak için gelmiş tüm gazetecilerin konuşlandığı Hotel Europe’un o eşsiz kafesinde. Oturdukları masada gözü sık sık mavi, gülkurusu tonlarıyla bir nakış gibi işlenmiş renkli tavana takılmıştı o gün. Osmanlı ve Avusturya mimarisinden esintiler taşıyan bu muhteşem tavan altında kahvelerini yudumlarlarken, yüzüne dökülen kâkülleri tavandan sarkan devasa kristal avizeden yansıyan mum ışığı aydınlatıyordu. Ne hoş bir buluşmaydı, diye düşünerek gülümsedi. Devamı