“Eyvallah!” demiştim. Pek çok anlamı barındıran sözcüklerdendi. Bu kez “mana” diyorum. Anlam mı mana mı derseniz “Aynı ama başka” derim. Mananın söylenişinde bile farklı bir “mana” var, sondaki –a’nın incelişi katıyor belki de bu derinliği…

Mananın da eyvallah gibi “sufice” bir yanı var. “Mana âlemi” deyince engin bir inanç, huzur evreni canlanıyor gönlümüzde. Anlamın derin olanı mı desek ona, ne desek?

Gönül gibi zengin, gönülle bütünleşen bir ifade mana. Tek bir sözcükten ziyade ifade demeyi hak ediyor. Devamı

Aldın eline kalemi ya da geçtin klavyenin başına. Başladın yazmaya. Yaz yaz bitmiyor. Mevzu derin, önemli, anlatacakların sonsuz…

Uzun uzun anlattın. Daha da bitmedi ya, neyse… Sundun okura. Peki, okuyabilecek mi? Yoksa görür görmez korkup kaçacak mı başka bir sayfaya? Gitti mi boşa o kadar emek!

Merak etme, bana da oluyor. Hayko’yu,  konseri mesela, o kadar uzun anlatmak isterdim ki… Bütün şarkı sözlerini döşemek sayfalara…

“İyi de ne yapalım yani?” Haklısın, birkaç önerim var: Devamı

Zeki Müren’in bu nihavent bestesi ilhamım olmuştur çoğu zaman. İlk adının da payı var: “Beklenen Şarkı”. Şimdi onu dinleyerek yazıyorum. “Ruhuma” iyi geliyor.

Yok, bu bir “aşk” yazısı değil.  Düşüncelerim bambaşka… Sözcükler, onlara verdiğimiz anlamlar… Doğrusunu ararken kayboluşumuz.

O kadar çok sözcük var ki yeni bir anlam yükleyip benimsediğimiz. “Umarsız” mesela. “Umursamaz” demek olduğuna bahse girebilir pek çok kişi. Oysa umar “çare”dir, umarsız “çaresiz”. Devamı