Aslı yazmış, sabah ilk iş okudum: “Bu aralar yazarken başıma gelen bir durum var, sizinle de paylaşmak istedim. Daha farklı bir üslup kullanmayı planlarken her defasında hikayeler ve/veya karakterler kendi seslerini belirliyor. Kendi kendilerine konuşmaya başlıyorlar, ben de o şekilde devam ediyorum.”

Ne güzel! Kelimelerin kendiliğinden özgürce akıp gidivermesi… Yazan için en değerlisi bu. Düşünmeden yazabilmek, akışa bırakmak…

Aslı, daha kontrollü olmanın gerekip gerekmediğini soruyor. Kontrol, yazanı yorar, kelimelerini kısıtlar, karakterlerini hapseder. Zaten akışın içinde gizlidir kontrol, akışa varırken düşünceler birikir, elekten geçer ve özgür kelimelere yol verir.  Bırakın kaleminiz yolunu bulsun…

 

Siz de benim gibi yazıp çizmeye meraklıysanız, “Acaba iyi yazıyor muyum? Nasıl geliştirmeliyim?” sorularını soruyorsanız birlikte çalışabiliriz.

Neler yapacağız?

Yazışacağız. Yazınızı bana göndereceksiniz.

Size önerilerimi ve bazı ipuçlarını sunacağım.

Yazınızı bu öneriler doğrultusunda yeniden düzenleyip istediğiniz yerde yayımlayacaksınız ya da biriktireceksiniz. Karar sizin…

Devamı…

 

 

Oh be! Sonunda duraklama bitti ve yazma zamanı geldi. İçime akıttığım sözcükler, dışarı çıkabilecekler artık. Özgür sözcükler, yeni hikâyeler, “an”lar, “an”lar…

Belli ki biriktirmek gerekiyor bazen ya da sadece durup düşünmek… Açılmıyor kalemin ucu bir türlü.

Başladığımı kabullenme yazısı bu. Başlayamayanlara ilham olsun.