Aklımdan konular geçiyor, geçip gidiyor… Başlıklar da. Yazmanın ya da yazamamanın başka bir halindeyim. Bu yazma meselesi böyle, her an başka bir yüzünü gösterir. Bu yüzden bitmez üstüne söylenen sözler.

Yazma arzusu da yaza yaza bitmez. Ayçekirdeği gibi, ne kadar çitlersen çitle tatmin etmez.

İyi gelir yazmak. İçini dökmek sayfalara, boşaltmak ruhundaki “kutu”yu. Sözünün sonsuzluğu şaşırtır seni, kelimeler yetmez.

Kendine anlatırsın anca, okuyan anlamaz senin gibi, ulaşmaz ona bütün kelimeler, senin sözlüğündeki anlamları ve taşıdıkları duygularla birlikte.

Sen de ancak kendi sözlüğün kadar anlarsın okuduklarını. Bu yüzden doğrudur, kimsenin kimseyi tam olarak anlamadığı.

Küçükken bulaşık deterjanını köpürtüp üfleyerek baloncuk yapardık. Hiç bitmesin isterdim uçuşmaları. Çok kısa bir andı görünüp kaybolmaları. Hüzünlü bir heyecanla yeniden üflerdim, sonsuza dek sürmesini dileyerek…

Kelimeler o baloncuklar gibi… Havada yakalamaya çalışırken yok oluveriyor. O kadar çok ve renkliler ki… Bir o kadar da hızlı. Tutabilsem binlerce deftere sığmazlar.

Hiç bitmesinler, uçuşsunlar sonsuza dek…